Pierwsza wzmianka, Budowa nowego kościoła, Dalszy etap budowy, Historia dzwonów, Elektryfikacja świątyni, Gruntowny remont w latach 1937 – 1959, Zabytki kościoła, Obraz Matki Boskiej Częstochowskiej, Probostwo, Stary cmentarz, Nowy cmentarz, Pamiątkowa płyta, Remonty od 2006 roku, Wspólnoty parafialne, Rola Duszpasterzy, Misje Święte, Peregrynacja obrazu, Pielgrzymki kielczan, Klasztor sióstr, Z życia parafii
Pierwsza informacja o istnieniu w Kielczy parafii pochodzi z 1376 roku. Rejestr z Avinionu datowany na ten rok odnotowuje Kielczę jako parafię spośród 21 wchodzących w skład archiprezbiratu toszeckiego. Kościół w Kielczy był jednym z 9 kościołów w dekanacie toszeckim. Potwierdzenie przynależności do archiprezbiratu toszeckiego zawiera „Spis świętopietrza” z 1447 roku. Przynależność do dekanatu toszeckiego była potwierdzona w dokumentach także od XIV do XVII wieku. Nie wiadomo kiedy przy gródku wczesnośredniowiecznym powstała pierwsza kaplica czy kościół pewne jest, że był to kościół drewniany. O wyglądzie pierwszego murowanego kościoła dowiadujemy się z dokumentu z 1679 roku, świątynia była masywna, murowana, pokryta gontami. Obok kościoła stała drewniana dzwonnica z trzema dzwonami. Kościół uległ zniszczeniu w jego miejsce postawiony został kościół drewniany. Budowniczym tegoż kościoła był ksiądz Maciej Burda. Pośród lasów otaczających Kielczę, w miejscu gdzie znajdowały się Kuźnice ówczesny właściciel wsi hrabia Leonard Colonna jeszcze przed 1679 rokiem wybudował z cegły kaplicę Grobu Pańskiego a także był fundatorem kaplicy św. Antoniego. Położenie tych kaplic nie jest jednak znane. Świątynia w 1747 roku została konsekrowana przez dziekana toszeckiego. W 1777 roku przez Śląsk przeszła wichura, która zniszczyła kościół a także wiele zabudowań we wsi. Wówczas podjęto budowę nowej świątyni już murowanej było to za czasów ks. proboszcza Tomasza Schyskiego. Kielcza jako osada mogła już istnieć przypuszczalnie w XIII wieku wówczas jej kościół mieścił się w Jemielnicy a parafia powstała w XIV wieku co ukazują dokumenty.
Budowa nowego kościoła trwała od 1777 do 1779 roku. Do wybudowania kościoła przyczynił się także hrabia Philip Colonna. Nowy kościół został konsekrowany w 1816 roku przez ks. bp Emanuela Szymońskiego. Kościół wykonany w stylu barokowym powstał na planie krzyża. Na ścianach wiszą obrazy przedstawiające drogę krzyżową. Ołtarz zdobi wiele złoceń, a także figury świętych. W międzyczasie był jednak modernizowany: w 1826 r. dobudowano kruchtę przy wejściu bocznym. Patronem kościoła jak i parafii od najdawniejszych czasów jest św. Bartłomiej apostoł i męczennik.
Dalszy etap budowy obejmował lata 1831-1832 w tym czasie obok kościoła wzniesiono wieżę. W 1889 r. dobudowano „babinicę” – kruchtę boczną z chórkiem oraz przedsionek z wejściem na chór.
W 1902 roku nadarzyła się okazja zakupu dzwonu z rozbieranego kościoła pod wezwaniem św. Michała w Waldenburgu (Wałbrzychu). Kościół ten był wybudowany w 1438 roku, zaś jego dzwony były odlane przez ludwisarnię Jacob, pochodziły z 1467 roku. Z propozycją zakupienia tych dzwonów wystąpił ks. Wajda – ówczesny proboszcz parafii – na posiedzeniu dozoru parafialnego w dniu 21 września. Kuria Biskupa z Wrocławia w dniu 6 marca 1903 roku udzieliła zgodę na ten zakup, w tym samym czasie dwa dzwony były już w Kielczy. Oczekiwano wówczas tylko na zgodę właściwego ministerstwa. Wystawiono dokument oświadczający, że w wypadku odmowy pozwolenia, dzwony zostaną odesłane. Do tego jednakże nie doszło. W dzwonnicy zawieszono jeden z nich razem z dwoma dzwonami. Pierwszy odlany w firmie Franza Schilinga z Apoldy w Turyngii to największy dzwon, jego waga to 1610 kg odlano go w sierpniu 1903 roku dla jego odlania wykorzystano także trzy małe dzwony o łącznej wadze 206,5 kg, które dotychczas wisiały w dzwonnicy. Drugi dzwon ważący ok. 650 kg wykonała firma Paula Geittnera w roku 1907do jego odlania użyto również materiału pochodzącego z starego dzwonu o wadze ok. 1000 kg. W czasie I wojny światowej na potrzeby przemysły zbrojeniowego zabrano nowe dzwony. Po zakończeniu I wojny światowej w 1919 roku staraniem księdza Wajdy, wykonano trzy dzwony w firmie ludwiniarskiej Paula Geintera z Wrocławia (były to dzwony o średnicach 98 cm, 66 cm i 56 cm) wstawiono je w miejsce zabranych dzwonów. W czasie II wojny światowej zarekwirowano ponownie dzwony a już dwa lata później rozważano możliwość zakupienia nowych, stalowych dzwonów w ich miejsce. Udało się to dopiero dokonać w 1957 roku, gdy proboszcze parafii był ksiądz Bialas. Trzy dzwony ze stali zamówiono w Hucie „Małapanew” w Ozimku. Pierwszy o wadze 1278 roku odlano 17 czerwca (S. Maryia), drugi o wadze 608 kg (S. Urbanus) i trzeci o wadze 332 kg (S. Bartholomaeus) odlano 24 czerwca. Dzwony te poświęcił bp. Franciszek Jop 13 października 1957 roku. Kilka lata temu parafia dotarła do informacji, że jeden z dzwonów o wadze ok. 50 kg pochodzącym z XVI wieku zabranym z Kielczy w czasie drugiej wojny światowej znajduje się w diecezji Paderborn, wówczas podjęto starania o jego odzyskanie – niestety bezskutecznie.
W 1925 roku postanowiono wyposażyć kościół w światło elektryczne. Do tej pory był oświetlony przy pomocy świec. Inwentarz kościoła z 1924 roku wyliczał: dwa małe, sześć dużych i dwa duże mosiężne świeczniki na głównym ołtarzu. Osiem świeczników znajdowało się na bocznych ołtarzach, trzy kinkiety i jeden szklany żyrandol. Mosiężne lampy były ofiarowane przez Franza Brondera z Zamościa oraz Antona Stolkę i Ignatza Jarzynę. Lampy procesyjne ofiarował Johan Kulik wraz z córka Gorek. Elektryfikację kościoła firma „Lorentz” ukończyła w dniu 16 października 1925 roku. W prezbiterium znajdują się witraże przedstawiające Najświętsze Serce Jezusowe oraz Niepokalane Serce Najświętszej Maryi Panny, choć wykonano je w 1925 roku, idealnie dopasowano je do barokowego stylu świątyni. Wykonano je w Műnchen, w pracowni Franza Mayera na zamówienie księdza Josepha Schrody.
Gruntowny remont w latach 1937 – 1959
W 1937 roku rozpoczęto gruntowny remont kościoła. Wyposażono dzwonnicę w zegar który wykonała firma J.F. Weule z Bockenem. Zegar trafił do Kielczy wraz z ekipą monterską koleją i już w kwietniu tegoż roku odmierzał czas wybijając kwadranse i pełne godziny. W tym samym roku wstawiono sześć okien witrażowych z bezbarwnego szkła wykonanych przez firmę „Johannes Rothkegel Kunstglasmalerei” z Oppeln (Opola), ułożono posadzkę na kościele z materiału zakupionego w firmie „Osbag” z Gleiwitz (Gliwic), malowano wnętrze kościoła. Ołtarze i ambona została wykonana przez firmę Josefa Strzałka z Oppeln, wymieniono instalację elektryczną i wyposażono kościół w kuliste klosze przez firmę Nik. Forester Zawadzki. Nowe podesty pod ławki z klęcznikami, przygotowanie rusztowania do malowania oraz prace ciesielsko-murarskie przy suficie wykonane zostały przez firmę „Em Mehlich” z Himmelwitz (Jemielnicy). W 1940 roku zainstalowano piec w kościele i ogrzewanie wg systemu „Mahr”.
Kościół w Kielczy wybudowany jest na niewielkim pagórku z którego roztacza się widok na pobliskie pola i las, jego zbocza obłożone są dużymi kamieniami polnymi – na jednym z nich widać datę 1804. Głazy te zostały zasypane ziemią po otoczeniu placu kościelnego murowanym ogrodzeniem, które ukończono w 1959 roku. Jego budowę zainicjował ksiądz Wincenty Guzik. Drewniany parkan zastąpiła murowana z kamienia wapiennego podstawa i wykonane z ozdobnych bloczków betonowych słupki. Obok świątyni stoi figura Matki Boskiej Fatimskiej otoczona drzewami i kwiatami. Jej powstanie wiązało się z powiększeniem terenu kościelnego i wymurowaniem ogrodzenia w 1959 roku.
Do rejestru zabytków wpisany jest:
-
Kościół (wpis 10 lutego 1966 toku (A-1134/66)),
Zabytki ruchome (Ks.B.t.V-831/1-10/90):
-
obraz olejny przedstawiający męczeństwo św. Bartłomieja z II połowy XVIII w. oraz ołtarz główny (XVIII/XIX w.)
-
figury św. Piotra i św. Pawła z 1713 roku umieszczone w głównym ołtarzu,
-
obraz Niepokalanego Poczęcia z ok. 1890 roku umieszczony w ołtarzu,
-
obraz przedstawiający św. Józefa z początku XIX w. i ołtarz z tego okresu,
-
ambona i antyambona z chrzcielnicą z początku XIX w.,
-
obrazy przedstawiające drogę krzyżową, szafę organową i konfesjonał także z tego okresu,
-
organy firmy Szlag&Sohe ze Świdnicy z 1889 roku.
Obraz Matki Boskiej Częstochowskiej
Nad wejściem do zakrystii wisi obraz Matki Bożej Częstochowskiej. Jego historia wiąże się z objawieniami Matki Bożej w Żędowicach. Cud ten miał miejsce w żędowickiej szkole w 1904 roku i został opisany w książce ks. Józefa Żyłki. Dla upamiętnienia tych wydarzeń zakupiono obraz na Jasnej Górze wykonany przez Franciszka Jedrzejczyka. Z tyłu na obrazie są inskrypcje informujące o tym, a także, że jest on zakupiony staraniem proboszcza Wajdy. Obraz poświęcił dnia 16 czerwca 1907 roku generał Retman na Jasnej Górze w Częstochowie. Ostatecznie obraz ten umieszczono w żędowickiej świątyni. W 1915 roku zakupiono mniejszy obraz także staraniem ks. Wajdy, który zawieszono właśnie nad wejściem do zakrystii kielczańskiego kościoła. Na uwagę także zasługują naczynia liturgiczne, które czasem mają wygrawerowane na wewnętrznej stronie podstawy inskrypcje. Na monstrancji wygrawerowano „orane pro donatrice Anastasia” – 1913 r. („Módlcie się za ofiarodawczynię Anastazję”), w spisie inwentarza parafialnego podano, że nazwisko Jerzyna zd. Mutz. Na jednym kielichu wygrawerowano napis „Donum Papae Leonis 1889 r.” (Dar Papieża Leona XIII), poza tymi jest kielich Papieża Leona III, kielich pozłacany i posrebrzany wykonany przez Ferdynanda Bittnera, monstrancja mosiężna wykonana przez Deplara Regensburga.
Tuż przy kościele wybudowane jest probostwo. Jego budowę ukończono w 1845 roku za czasów ks. Pawła Minchy – do tego czasu fara była drewniana. Jeszcze za czasów księdza Wajdy był w nim tylko użytkowany parter z sześcioma pokojami. W środku były piece kaflowe i nie było jeszcze instalacji elektrycznej. Probostwo zostało zmodernizowane po pożarze, jaki miał miejsce 1923 roku, a wybuchł z nieustalonych przyczyn.
Cmentarzem początkowo, jak przystało w wieku średnim, był dziedziniec kościoła. Ze względu na niewielką powierzchnię drugi cmentarz powstał za drogą tuż przy kościele – dzisiejszy parking. Po latach brakowało już miejsc na pochówek i starano się o nowy teren. W 1804 roku ostatni z rodu Colonnów – Filip ofiarował parafii łąkę i sad. Na ich miejscu utworzono cmentarz, który oddano do użytku w 1835 roku, gdy proboszczem był ks. Franciszek Heising – dzisiejszy stary cmentarz. Za czasów gdy proboszczem był ks. Wajda ogrodzono go murem z kamienia wapiennego oraz ubogacono kaplicą i stacjami drogi krzyżowej wg projektu Hansa Schlichty. W 2002 roku podjęto remont starego cmentarza, który trwał aż do 2008 roku. Odnowiono uszkodzony mur okalający cmentarz, wyrównano teren za nekropolią i odnowiono stacje drogi krzyżowej.
Po latach i na tym cmentarzu zaprzestano pochówków ze względu na wyczerpujące się miejsca. Nowy teren pod cmentarz parafia otrzymała w 1883 roku od Mateusza i Marii Odelgów. W 1921 roku został on powiększony o ziemię ks. Józefa Wajdy. Na tym cmentarzu w 1997 roku oddano do użytku kaplicę cmentarną wraz z chłodnią. Pieczę nad budową według planów, jakie otrzymał od ustępującego ks. Józefa Gurby sprawował teraźniejszy proboszcz ks. Jan Wypiór. Prace na zewnątrz, jak i w środku kaplicy (ambonka, ławki, katafalk) były wykonywane społecznie. Jedynie więźba dachowa była wykonana przez firmę ciesielską. W dniu 26 października 1997 roku kaplicę podczas Mszy Św. poświecił ks. bp. ordynariusz Alfons Nossol. Kaplica jest pod wezwaniem Dobrego Pasterza.
Na uwagę na zewnętrznej ścianie kościoła zasługuje płyta która upamiętnia ofiary I i II wojny światowej. Płytę z napisami w języku polskim i niemieckim ufundował DFK w Kielczy. Ks. Jan Wypiór poświęcił ją 9 lipca 2002 roku.
W latach 2006 – 2008 po raz kolejny podjęto prace konserwatorskie głównego ołtarza, a następnie ołtarzy bocznych. Ich wybarwienie powróciło do oryginalnych barw, odnowiono także złocenia i obrazy znajdujące się w kościele. Odnowiono także chrzcielnicę. Ambona i konfesjonał także powróciły do oryginalnych barw. Ołtarze boczne, ambonę, chrzcielnicę, wykonała nyska pracownia konserwatora dzieł sztuki Andrzeja Barskiego. W 2009 roku przystąpiono do prac malarskich wewnątrz kościoła, odnowiono także podesty, na których są ławki jak i same ławki, z których ściągnięto warstwę farby i odsłonięto inskrypcje mówiące o tym, które miejsca zajmowały poszczególne wspólnoty lokalnego kościoła. Klęczniki przy ławkach także zostały odnowione i przymocowane na stałe do podestów. W tym samym roku ukończono remont organ, a ich otwarcie uświetnił popołudniowy koncert organowy w uroczystość Zesłania Ducha Świętego. Koncert był wyjątkowy, gdyż był ostatnim w ramach Festiwalu „Gauder Mater Polonia – Wincenty z Kielczy In memoriał”. Wprawdzie nie finałowy, bo ten miał miejsce w Filharmonii Opolskiej, lecz szczególny ze względu na miejsce skąd pochodził sławny dominikanin. Na organach grał wybitny organista prof. Julian Gembalski – kierownik Katedry Organ i Klawesynu Akademii Muzycznej w Katowicach. Nie mniej entuzjastycznie liczni słuchacze przyjmowali popisy Silesian Trumpet Ensemble (A. Kulka, R. Pełka, M. Warzecha, K. Wieczorek). Improwizacja na temat hymnu „Gaude Mater” w wykonaniu prof. Gembalskiego zakończyła to piękne popołudnie. Podczas mszy poświęcenia 120-letnich organ po renowacji dokonał ks. proboszcz Jan Wypiór, a specjalne podziękowania za wkład w ich remont otrzymał Josef Otremba – obecnie mieszkaniec Berlina, który był po wojnie organistą w Kielczy. Tutejszy Zespół Szkolno Gimnazjalny od 5 lat nosi imię sławnego rodaka. Z okazji tej rocznicy swe wystąpienie z dumą wygłosiła dyrektor Gabriela Gosztyła.
Obecnie planuje się remont elewacji zewnętrznej kościoła i prace przy nowym cmentarzu.
Jak bogate jest życie parafialne w Kielczy odzwierciedlają to miejscowe wspólnoty. W 1901 roku funkcjonowały przy parafii następujące: Bractwo Różańcowe, Bractwo Matki Bożej Pocieszenia, Bractwo Trzeźwości, Wspólnota Św. Rodziny skupiająca 202 rodziny (1056 członków), Związek Robotniczy. W 1927 roku w parafii funkcjonowała Kongregacja Maryjna Panien, Wspólnota Różańcowa, Stowarzyszenie św. Karola Boromeusza. W 1935 roku powołano w Kielczy III Zakon św. Franciszka, zgromadzenie to zatwierdził o. Makarius Berka z klasztoru w Borkach Wielkich. W parafii także działa Liturgiczna Służba Ołtarza. Spotkanie ministrantów wszystkich pokoleń odbyło się w dniu 1 grudnia 1996 roku, wówczas głoszono, że ministrantem zostaje się na całe życie. Najstarsi z ministrantów tegoż spotkania to Wiktor Guzy (93 lata) i Wilhelm Szaton (90 lat). Wspominano, że wspólnota ta liczyła jeszcze przed wojną za czasów ks. Wajdy – 10 chłopców głównie ze szkoły podstawowej. Obecnie jest liczniejsza w skład niej wchodzi 40 – tu młodych ludzi w wieku od 9 do 25 lat. W 1919 roku dekretem bpa Adolpha z dnia 2 grudnia powołana została w Kielczy Sodalicja Mariańska pod patronatem Ofiarowania Najświętszej Marii Panny i św. Agnieszki. Kongregacja rozwijała się działała również w okresie wojen. Po wojnach w 1947 roku liczyła 86 dziewcząt. W dniu 8 grudnia 2002 roku zorganizowano po raz pierwszy spotkanie marianek wszystkich czasów. Po uroczystościach w kościele dalsze świętowanie odbywało się w remizie strażackiej gdzie dzielono się wspomnieniami i ukazywano fotografie z różnych czasów dotyczące wspólnoty. Na mszy zwrócono uwagę, iż z ksiąg parafialnych i innych dokumentów można wywnioskować, iż tradycja mariańska sięgała w Kielczy prawie stu letniej tradycji. Obecnie odpowiedzialną z wspólnotę jest Aneta Kocot. Przy parafii działa także Parafialny Zespół Caritas. Swoją działalność zapoczątkował w 1995 roku. Założycielem jego był ks. Józef Gurba, a prowadzącą Helena Loch. Obecnie wspólnotą kieruje Danuta Pallach. W początkach działania zespół liczył kilka osób obecnie jest ich ok. 20 – tu osób. Calem zespołu jest bycie z osobami chorymi, samotnymi, ludźmi wymagającymi specjalnej troski, potrzebującymi pomocy duchowej i materialnej. Członkowie wspólnoty udzielają tę pomoc nieodpłatnie. W dniu 16 listopada 1997 roku w parafii rozpoczęła swoją posługę 21 osobowa grupa dorosłych lektorów. Uroczystego wprowadzenia dokonał wówczas dziekan rejonu kluczborskiego ks. Edmund Podzielny. Animatorką wspólnoty lektorów jest Teresa Jaksik.
Przynależność do parafii i żywe praktykowanie kształtuje sumienia i ubogaca życie w drodze do wieczności. Duszpasterze oddani tu na posługę byli pasterzami, którzy pomagali ludziom przebrnąć przez przeróżne zawirowania życia jak wojny, śmierć bliskich, zarazy, klęski żywiołowe. Cała ta posługa nadaje nowego sensu życiu i przywołuje parafian do większego zaangażowania.
W tej wędrówce przez życie, co 10 lat towarzyszą parafii Misje Święte. Ich świadkiem jest krzyż przy kościele z umieszczonymi na nim latami kolejnych misji. Jak wynika z krzyża misje św. odbywały się w Kielczy w 1948 roku, w 1959 roku, kolejne w 1970 roku, w 1980 roku, które prowadził wówczas ks. Antoni Długosz, który jest obecnie biskupem pomocniczym w Częstochowie oraz ks. Józefa Ośrodkę. W roku 1990 misje św. głosili, ks. Edward Zieliński i ks. Marek Chelmniak ze Zgromadzenia Św. Rodziny. Przedostatnie misje św. odprawiano w dniach od 21 do 28 marca 1999 roku a prowadził je ks. Henryk Kałuża SVD. W roku 2009 misje odbywały się od 21 marca do 5 kwietnia wówczas misjom św. przewodniczył O. Cherubin Żyłka OFM, franciszkanin, którego korzenie rodzinne mają miejsce w Żędowicach.
Inne z ważnych wydarzeń, jakimi żyła parafia to peregrynacja obrazu Matki Bożej Częstochowskiej. Była tu przeżywana po raz pierwszy w dniach od 3 do 5 maja 1957 roku. Nawiedzenie Matki Najświętszej w kopii jasnogórskiego obrazu było częścią wielkiej nowenny przed milenium chrztu Polski. Jej program przygotował ks. kard. Stefan Wyszyński podczas internowania w Komańczy. Parafia także wystosowała swoje postanowienia milenijne. Ks. Guzik w księdze parafialnej pisał o tym jak pobożnie witano obraz w Kielczy, parafianie trwali przy obrazie przez 24 godziny, domy i drogi były przystrojone. Wstępem do nawiedzenia Matki Boskiej były 5 dniowe rekolekcje. O postanowieniach dowiadujemy się, że jako główne wpisał proboszcz sprawę powołań kapłańskich. Zobowiązał do tego by rodziny swoim życiem wiary były orędownikami powołań kapłańskich. Wprowadził także wspólne modlitwy o powołania kapłańskie i pogadanki duszpasterza z dziećmi i młodzieżą o kapłaństwie.
Kolejna peregrynacja obrazu odbyła się w 1996 roku. Parafia do przyjęcia Matki Boskiej przygotowywała się już od wizyt kolędowych, w każdą niedzielę ćwiczono w kościele pieśni, które uświetniają Nawiedzenie Najświętszej Matki. Wspólnota parafialna Caritas zorganizowała pielgrzymki na Jasną Górę w dwóch grupach odbyły się one 2 marca dla dzieci a druga 6 marca dla dorosłych. Zorganizowano rajd rowerowy do Piotrówki, w której był już obraz. W dniu 17 maja o godzinie 16 odprawiono nabożeństwo oczekiwania na Nawiedzenie a następnie wyruszono procesyjnie w kierunku Żędowic. Skąd przyjęto obraz na klęcząc od żegnających go parafian z Żędowic. Podczas mszy poszczególne wspólnoty parafialne składały dary: Rada Parafialna w imieniu całej wspólnoty składała koszyk z intencjami modlitewnymi, Róże Różańcowe składały ornat maryjny, dużą puszkę i patenę ministrancką, wspólnota Caritas naczynie na komunię dla chorych, rolnicy złożyli komplet lekcjonarzy i stułę, strażacy – kryształowe ampułki, Stare i Nowe Osiedle składało komplet na ołtarze, Borowiany – zielony ornat, ulica Wiosenna i Dworcowa – małą puszkę, Opolska, Wajdy, Polna i Torowa – trzy dywaniki. O godzinie 23:00 odbyła się wieczornica Maryjna, którą uświetnił prowadząc zespół wokalno – instrumentalny po kierunkiem Lucyny Iwaniów. O północy odbyła się Pasterka Maryjna odprawiona przez ks. bpa Długosza w koncelebrze księży pochodzących z parafii – ks. Kampy, ks. Galgana, ks. Serafina. Odnowiono wówczas śluby małżeńskie, śluby zakonne i przyrzeczenia kapłańskie. Modlitwy trwały aż do godziny 15:00. Mszę św. pożegnania odprawił ks. bp. Jan Kopiec. Ze wzruszeniem słowa pożegnania wypowiadali przedstawicie poszczególnych grup parafialnych: Róż Różańcowych, ministrantów, Mniejszości Niemieckiej, Caritasu jak i grup zawodowych – strażaków, hutników, górników, rolników, rzemieślników. Do kolejnej miejscowości, którą nawiedzał obraz odprowadzano kolumną 120 samochodów.
Kielczanie żywo pielgrzymowali do Częstochowy na Jasną Górę jak i do innych sanktuariów między innymi na Górę Św. Anny czy do Żędowic. Ruch pielgrzymi był silny do 1873 roku w tym roku na Jasną Górę pielgrzymowało ok. 240 pątników. W kolejnych latach polityka Bismarka sprawiła, iż ruch pielgrzymkowy znacznie się zmniejszył. Tradycja pielgrzymowania przetrwała do dziś. Kielczanie także pielgrzymowali do Borowian. Od kilkudziesięciu lat w Borowianach mieści się Kaplica Św. Anny. Kaplica ta została wybudowana w 1948 roku a jej pomysłodawcą był Walenty Skowronek. Została ona zbudowana na ofiarowanej przez rodzinę Zientek ziemi dzięki zorganizowanego przez niego materiałów i przy pomocy mieszkańców Borowian prawdopodobnie jako wotum wdzięczności za zakończenie wojny. Głównym murarzem ją budującym był Józef Zuber.
W parafii na przełomie 1927/28 roku wybudowano w Kielczy Klasztor Sióstr Służebniczek NMP z Leśnicy. Siostry przede wszystkim zajmowały się chorymi (w tym czasie panowała epidemia tyfusu), ale również prowadziły ochronkę dla dzieci oraz uczyły dziewczęta prac domowych (mycia, gotowania, szycia, wyszywania).
Centralnym świętem w życiu parafii jest odpust, który w parafii odbywa się w ostatnią niedzielę sierpnia w okolicach dnia św. Bartłomieja. Kiermasz w rocznicę poświęcenia kościoła o dawna odprawiany jest w niedzielę po wspomnieniu św. Marcina w listopadzie. Tradycyjnie na tę okazję podawano na obiad gęś, a po południu przez wioskę na koniu przejeżdżał św. Marcin i rogalikami obdarowywał mijane dzieci. Równie uroczyście obchodzone są w parafii dożynki, kiedy dziękuje się za zebrane plony, za błogosławieństwo Boże.
Źródło: Opracowanie własne na podstawie dostępnej literatury między innymi:
-
Wypiór J., „Kielcza – dawne i bliższe dzieje miejscowości”. W: Szulc J. (red.) „Z biegiem Małej Panwi z biegiem lat…”, Kraków 2009